De afgelopen tijd is voor mij – en misschien herken jij dit gevoel – een evenwichtsoefening geweest. Naast mijn rol als alleenstaande moeder van twee neurodiverse kinderen, die elk intensieve zorg en aandacht vragen, werd mijn leven onlangs ook getekend door een groot persoonlijk verlies: het overlijden van mijn vader.

Ineens sta je voor de vraag: hoe geef je rouw ruimte, wanneer je dagen al tot de nok toe gevuld zijn met de zorg voor anderen? Hoe vind je de momenten om afscheid te nemen, te voelen en te herstellen, als de (intensieve) zorg voor kinderen geen pauze kent?

Dit is een uitdaging voor veel ouders. Het leven stopt niet, zelfs niet wanneer jouw wereld even stilstaat. Dat diepe verdriet vraagt om ruimte, maar die momenten moet je vaak zelf 'stelen' in de vroege ochtend of late avond, tussen de zorgtaken door, of soms zelfs terwijl je de alledaagse dingen doet. De afgelopen periode heeft mij opnieuw keihard doen inzien hoe belangrijk die momenten van zelfzorg zijn, hoe klein ook. Niet als luxe, maar als absolute noodzaak. Het gaat niet alleen om ademhalen, maar ook om het creëren van ruimte voor het verwerken van emoties, zelfs als die emoties complex zijn en samenkomen met de dagelijkse stress van het gezinsleven.

In mijn praktijk en workshops spreek ik veel over veerkracht, en dit is precies waar die veerkracht op de proef wordt gesteld. Het gaat over het vinden van de moed om, te midden van chaos, toch een moment voor jezelf te pakken. Een moment om even te voelen, te ademen, en te herinneren – voor jezelf én voor je dierbaren.

Ik deel dit, omdat ik geloof dat we allemaal, hoe overbelast we soms ook zijn, de mogelijkheid hebben om kleine oases van rouw, rust en herstel te creëren. Want alleen dan kunnen we blijven staan, voor onszelf en voor degenen die op ons rekenen.

Hoe vind jij, midden in alle drukte en misschien wel verdriet, die momenten om op adem te komen? Deel jouw ervaringen en tips via een reactie op mijn socials. Laten we elkaar inspireren en steunen!